Wat kan hier alles lang duren...

Wat kan hier alles lang duren…. Ahhhh… Af en toe begint de frustratie al toe te nemen, ook al heb ik het hier nog zo goed. Je merkt toch dat dingen anders gaan. Ook al bevestig je tien keer met iemand dat je rond 13u wil vertrekken, kijk er dan niet van op als je rond 14u dezelfde bevestigingen nogmaals mag gaan maken… Oh wacht, nee, de driver komt op dit moment net mijn kantoortje binnenlopen om te vertellen dat we zo kunnen gaan vertrekken. Pff, mooi. Wat zit ik nou weer te zeuren met mijn Nederlandse klokkenhoofd. Wat maakt het uit. Is mijn onderzoek er minder van geworden? Nee. Ben ik er minder van geworden? Nee. Dus is het erg dat ik een uur hebt gewacht? Nee. Dus, stop met dat Hollandse gezeur denk ik uiteindelijk bij mijzelf.

Het is eigenlijk ook wel hilarisch, want mensen die mij goed kennen weten dat ik zelf ook ontzettend kan treuzelen en vertrek altijd kan uitstellen. Wat dat betreft pas ik hier prima en net als in Brazilië hou ik wel van het relaxte, ‘we zien wel leventje..’ Maar toch, het gaat je toch dwarszitten op z’n tijd.. dat Hollandse bloed blijft maar in je stromen. Ach ja, ik weet het niet. Ik ben echt heel benieuwd wat de mensen hier allemaal van mij denken. De mensen zijn over het algemeen heel erg geïnteresseerd en stellen veel vragen. Maar soms schrik ik ervan als ik er weer eens achter kom hoe wereldvreemd de mensen hier zijn. En dat terwijl ik ook best wel eens wereldvreemd kan zijn… Nou, ik kan je één ding vertellen, hier ben ik, ja zelfs ik, echt een lopende encyclopedie en stiekem vind ik dat wel prachtig ja. Ze knikken wel ja als ik zeg iets over Azië bijvoorbeeld, maar vaak kom ik er daarna achter dat ze echt geen idee hebben.

Het wordt hier duidelijk dat wij als westerlingen zo’n enorme wereldkennis voorsprong hebben, waarschijnlijk door al het gebruik van internet, studie en tv. Het is dus eigenlijk ook niet raar, want hoe moeten de mensen weten hoe en wat de wereld buiten hun huis er verder uit ziet? Velen hebben prachtige verhalen over Kaapstad en Botswana, maar als ik ze vraag of ze er geweest zijn is het antwoord altijd nee. Ik heb me dan ook maar voorgenomen om dat eigenlijk niet meer te vragen. En maar gewoon meega met de verhalen. Soms spreken verhalen nog meer dan het daadwerkelijke beeld van een stad toch..?! De enige manier waarop de mensen hier iets meekrijgen van wat er buiten hun land gebeurt, is via de tv, voor wie een tv hebben, en de rest is uit verhalen. Op de tv is volgens mij weinig te zien over andere landen. Wel is er veel te zien over de politieke situatie in Zimbabwe zelf. Ministers en de premier zijn regelmatig in beeld. Daarnaast zijn er nog een paar Zuid-Afrikaanse zenders en een paar Italiaanse soapseries.

Ja, je leest het goed: Italiaanse soapseries, inclusief prachtig melodramatische nasynchronisatie van een aantal heerlijke b-sterren uit de US. De eerste keer dat ik dat op tv zag kon ik mijn ogen niet geloven. In plaats van een leuke vrouwenserie uit de US te laten verschijnen op de buis hier in Zimbabwe, is er een zeer slechte soap. Echt waar geloof me, Goede Tijden Slechte Tijden zou er spontaan een award winnend programma van worden want deze Italiaanse soap, die bestaat uit een de romance van Roberto de cowboy op zoek naar langharig bellissima stadsmeisje dat verwikkeld zit in een onmogelijk huwelijk met een Italiaanse gladjakker die alleen maar denkt aan z’n haar en z’n maatpak. Ik dwaal duidelijk af. Maar goed, toch wel een hilarisch gedenkwaardig moment hier in Zimbabwe, dat ik uitgerekend met drie nonnen voor de tv hang en in plaats van naar de religieuze zender te staren zitten we met z’n drieën mee te genieten met Alicia en haar Benizio op zijn zwarte, galopperende hengst door de Mountains of Toscane.. Zo wereldvreemd zijn ze hier dus ook weer niet, nou ja, de nonnen dan.

De mensen gaan hier in ieder geval niet op vakantie, ze zullen waarschijnlijk nooit eens in staat zijn om voor hun lol een eind te gaan rijden; gewoon omdat ze de middelen hebben. Nee, de Zimbabwanen zullen ook niet op backpack vakantie gaan met als enige doel hun duikcertificaat te halen. De mensen hier gaan ook niet naar Kaapstad om daar door de wijnvelden te rijden en te stoppen bij de prachtigste luxe wijnboerderijen om daar een wijnproeverij mee te maken.. gewoon omdat het kan en omdat zowel Tripadvisor als de Lonely Planet zeggen dat het echt een must is. De mensen reizen daarentegen wel naar Zuid-Afrika omdat ze een kleine business starten in verkoop van gietijzeren pannen. Dat betekent dan dat ze dan hun Toyota truck vol laden met pannen en terugrijden. Vervolgens moeten ze extreem goed oppassen want om de kilometer staat een politiecontrole die totaal random mensen laten stoppen.

Als ik het goed heb begrepen van de mensen hier is het laten stoppen van een auto door een politieagent zonder een duidelijke reden een veelvoorkomende gebeurtenis. Corruptie staat zo ongeveer op hun voorhoofd geschreven als ik de verhalen mag geloven, terwijl het toch een redelijke baan is hier dacht ik zo, politieman zijn. Je hebt een vast salaris, je krijgt ook als eerste van het land uitbetaald vanuit de overheid, je hebt de garantie dat je niet wordt lastig gevallen op straat door autoriteiten, want je bent zelf de autoriteit, iets waar anderen hier wel vaak mee te maken hebben (of in elk geval te maken hebben gehad), je hebt een zorgverzekering voor een betaalbaar bedrag van zo’n $20 per maand. Dus vandaar ook dat mij nu al pijnlijk duidelijk wordt dat er echt wel geld in de overheid van dit land zit. Dit omdat er ten eerste echt wel heeel veeel ambtenaren op de been zijn in de zin van politie en legerformatie op straat. Daarnaast blijkt er een secret service hier aan de gang te zijn van heb ik jou daar. Meerdere malen heeft men mij op het hart gedrukt dat ik moet oppassen met het vertellen van de daadwerkelijke reden dat ik naar Zimbabwe gekomen ben: voor onderzoek. Overal en tussen alles en iedereen kunnen mensen zitten met een dubbele achtergrond. Zelfs hier in het St. Joseph zouden ze kunnen rondscharrelen. Dit alles werd mij door een oude Duitse fraulein vertelt.. Typisch wel dat juist deze gefrustreerde dame mij dit vertelde. Laten we daar maar verder niet op in gaan. Kortom, dubbelzinnigheden alom in Zimbabwe.

De problemen in dit land lijken totaal onoplosbaar. Het jaar 2008 was daarbij echt een zwart jaar, een enorm dieptepunt. Van meerdere kanten heb ik gehoord wat voor vreselijk jaar het moet zijn geweest als je het vergelijkt met de situatie van nu, wetende dat het nu ook niet bepaald op rolletjes gaat. Het was een jaar dat bestond uit rijen vormen. Het doel van de dag was: in de rij staan. Ze zeiden zelfs: “ik weet eigenlijk niet eens of de mensen nog wel aan het werk waren, want ik zag alleen maar rijen mensen. Urenlang in de rij staan was wat je deed. Mensen stonden om 2 uur ’s nachts op om vast in de rij te gaan staan.” Rijen voor de bank. Rijen voor de supermarkt. Rijen voor de bakker. Rijen voor een spaarlamp. Rijen zo lang als tweemaal het blok om met als doel het tankstation te bereiken. Men was zelfs zo wanhopig dat ze zeiden dat zodra ze ergens in de stad een rij zagen, dit misschien betekende dat er iets te halen viel, er zou wel iets te koop zijn. Met een beetje geluk was dat dan een pak rijst, een fles bakolie, een ei. Alle supermarkten waren leeg, behalve de internationale spar, maar helaas, daar mocht je alleen komen als je in het bezit was van US dollars, die niemand toen al had (elite daargelaten). Alle schappen waren leeg. De inflatie van de Zimbabwaanse dollar was zo enorm dat mensen met een rugzak volgepropt met biljetten van 1000 Zimbabwaanse dollar rondliepen. In de winkel ging je dan die tas uitpakken en aan de caissière laten zien dat je daadwerkelijk 3.589.003 Zimbabwaanse dollar bij je had om dat ene brood te betalen. De inflatie was toen echt ten top, het schijnt dat de inflatie van de Zimbabwaanse dollar een van de ernstigste in de wereld is geweest. En dat allemaal doordat de overheid onder leiding van onze vriend Mugabe zo slim dacht te zijn het budgettekort voor de overheidsuitgaven op te lossen door extra biljetten te laten afdrukken. Zoveel en in zo’n korte tijd, dat al het spaargeld, alle lonen, alle pensioenen, niets meer waard waren. Stel je voor dat je met duizenden euro’s rondloopt in je rugzak, dat je uitgehongerd bent omdat er niets te verkrijgen is en dat je vervolgens 5 uur lang in de rij staat om je geld uit de rugzak te pakken voor het afrekenen van een brood. Het is gewoon niet te geloven, maar echt gebeurt. Survival of the fittest, zoals ze zelf zeiden.

De overgang naar de Amerikaanse dollar kwam uiteindelijk in beeld en ten tijden van die overgang kregen mensen uitbetaald in voedselbonnen. Dit deed me toch iets teveel denken aan de voedselbonnen die in de jaren 40 gebruikt werden tijdens de oorlogswinter in Nederland. My god. En dat terwijl het nog maar 6 jaartjes geleden is. De mensen kunnen er nu rustig over vertellen en eigenlijk valt me dat ook best vaak op. Mensen zijn heel open hier, ze kunnen me alles rustig en uitgebreid vertellen. Ze kunnen me vertellen over de corruptie van de politie op straat, over het feit dat je constant op je hoede moet zijn voor spionachtige politie, over het feit dat vele jonge vrienden, familieleden, baby’s, kinderen, ouders van jonger dan 40 jaar overleden zijn aan de gevolgen van AIDS. ze kunnen me vertellen over hun lage inkomens en hoe die in verhouding staan met de absoluut bizar hoge inkomens van de politieke elite, maar als ik ze vraag.. maar wordt er dan ook iets aan gedaan? Of, kunnen de mensen er überhaupt iets aan doen? Willen de mensen er iets aan te doen? Wat doen er mensen er aan? Wat gebeurt er momenteel? Zijn er demonstraties? Zijn er groeperingen die via internet of andere communicatie middelen de buitenwereld opzoeken? Wat denk jij zelf dat we zouden moeten doen?

… dan blijft het helaas best wel stil aan de andere kant. En ook daar zit misschien weer een cultuurverschil waar ik aan moet wennen. Mensen weten niet beter. Mensen zijn niet gewend om te denken aan grootschalige oplossingen. Ja kleine oplossingen voor het gezin, de boel bij elkaar rapen of iets kleins verkopen zodat er weer wat groenten voor het avondeten gekocht kan worden. Misschien willen ze het ook niet allemaal weten. Velen zijn denk ik gewend aan een overheid die bepaalt, (maar ondertussen niets betaald) en dus ook niet baalt als er weer eens een Zimbabwaanse baby ter wereld komt is die het door tekort aan voedsel niet haalt. Het lijkt soms alsof het de regering hier echt weinig kan schelen wat er gebeurt. Wat mensen met elkaar doen, welke wanhopige situatie er is ontstaan hier in dit land.

Zo was ik gisteravond op bezoek bij een Nederlandse vrouw die hier woont met haar Zimbabwaanse echtgenoot. Zij hebben me uitgebreid verteld hoe de geschiedenis en daarbij de economische crisis van de afgelopen tien jaar is verlopen. Een verhaal waarin het na de bevrijding (1980) van de UK van een ontzettend positieve en hoopvolle situatie afliep naar een situatie waarna het ene naar het andere ellendige gebeurde. We hadden het ook over de situatie van dit moment, de situatie waarin we nu zitten: het feit dat mijn woonplekje nu recht naast een enorm township ligt en ik daardoor een kleine beetje de lasten ervaar van het leven direct naast de armere mensen. Hiermee bedoel ik niet dat ik zelf echt ergens last van heb. Maar het gebied rondom het township is ook zo ontzettend achtergesteld in vergelijking tot het gebied waar het stel hun huis bezit. Want terwijl dit stel een prachtig vrijstaand huis bezit in een van de betere buurten van Mutare, hadden we het over de stroomstoringen die iedereen hier in het land maar al te goed kent. Maar het opvallende is dat de stroomstoringen tegenwoordig alleen maar bepaalde gebieden aandoet. Je kan natuurlijk nu al raden, dat ik met mijn huisje direct naast het township, met zelfs gestructureerde stroomuitvallen (!!!) op de maandag-, donderdag- en vrijdagavond, zijn we hier zelfs gepland de sigaar! Hoe bizar.. het elektriciteitsbedrijf bepaalt dus zomaar voor al die duizenden mensen met kindjes, dat het hele gebied drie avonden per week donker moet zijn. Donker, zo donker, iets wat je je als Nederlander nauwelijks kan voorstellen. Met de auto ben ik er nu meerdere malen doorheen gereden tijdens de stroomuitval en hoort stemmen, je hoort kindjes gillen en lachen, mannen schreeuwen en anderen praten, maar je ziet ze niet. Het is een groot donker gebied. Ik vroeg gisteravond.. waarom ontnemen ze ’s avonds de stroom, waarom niet overdag, overdag kunnen we met z’n allen wel eventjes zonder, maar ’s avonds ontstaat er een echt onmenselijke situatie. Waarin ik soms bijna begin te geloven dat het misschien maar beter is dat het ziekenhuis hier weinig middelen heeft: als patiënten hier afhankelijk van elektrische apparaten in leven gehouden zouden worden en dan drie avonden per week zouden moeten overleven afhankelijk van de generator die ook kuren vertoont, omdat het elektriciteitsbedrijf zo nodig heeft besloten dat er in het township toch geen mensen wonen die een status hebben waarbij ze ook maar iets kunnen inbrengen tegen de grote boze bedrijven. Het komt erop neer dat ze dit doen omdat de enigen die er last van ondervinden de laagsten van de samenleving zijn. De mensen die toch al niets hebben, de mensen die toch al doodgaan of ze nou wel of niet elektriciteit hebben. Ja zo hard is het hier. En wat kan je doen. Aanpassen aan de situatie. Zelfs ik als rellende Hollander ben alweer aan de situatie van drie avonden geen stroom gewend. Vroeg naar bed, zorgen dat je laptop ten alle tijden is opgeladen want voor je het weet is het weer zover.

Iets anders opvallend vond ik wel deze reactie van een geweldige, sterke, realistische jonge vrouw toen die zei: “Geloof me, het enige wat wij Zimbabwanen willen is voedsel en educatie voor onze kinderen. Wij willen niet vechten, wij willen niet ruziën, wij maken ons niet meer druk over wel of geen stroom. We willen niet demonstreren en opkomen voor onze rechten, want het enige wat we wel willen is voedsel en educatie zodat we op een normale manier kunnen leven met ons gezin. Zodat we niet hoeven vrezen voor ons leven en dat van onze kinderen, zodat we ons niet anders voor hoeven te doen dan dat we zijn, want we zijn gewoon simpelweg een vredeliefhebbende groep mensen.” En dat zijn ze. Vrolijk, lief, vol aandacht, dankbaar. Ik denk dat het woord Dankbaar is uitgevonden in Afrika. Zo blij als ze zijn met kleding die ik niet meer draag. Zo blij als ik een blikje Coca Cola voor ze koop. Zo dankbaar als ik ze een knuffeltje geef voor de kleine kinderen in de familie. Zo blij als ik zeg dat ik niet zo goed weet hoe ik de hele kip die in mijn vriezer ligt te wachten in mijn eentje moet klaarmaken en daarbij aankondig dat zij hem mogen hebben en opeten met Pasen met de hele familie.

En oja.. een beminnende groep mensen zijn ze ook zeker. Seks is een onderwerp dat hier indirect heel veel voorkomt. Indirect omdat ze er niet met mij over praten, tenminste niet zo spontaan en open en bloot op straat, zoals dat wel het geval was in Brazilië met z’n hete cultuur en de flirterige manier van communiceren tussen alle mannen en vrouwen. Hier in Zimbabwe is seks een onderwerp dat ik dagelijks tegenkom in de ziekenhuizen, een onderwerp waarmee ik constant wordt geconfronteerd tijdens mijn data verzamelproces, tijdens de focusgroepen die ik tot nu toe heb opgezet, ondanks dat ik er niet direct naar vraag. Seks is hier iets wat gedaan wordt en of je het wil of niet, je hebt er mee te maken. Condooms zijn veelal (gratis) verkrijgbaar maar worden niet bepaald gebruikt. Dat ligt niet aan de vrouwen en meisjes, die weten maar al te goed waarom ze die dingen wel zouden moeten gebruiken. Het ligt ook niet aan de wil van de meisjes. Het ligt aan de mannen van dit land. Natuurlijk niet aan alle mannen. Maar wel aan veel mannen, of aan bepaalde groepen mannen. En nu merk ik dat ik moet oppassen wat ik typ want ik voel de woede al naar mijn hoofd stijgen. Mijn blijkbaar feministisch hart begint te kloppen. De ongelijkheid hier is zo enorm en zo oneerlijk. Als de vrouwen hier nu een lui, op de bank liggend stelletje ellende waren geweest, dan was het een ander verhaal. Maar echt, de vrouwen hier zijn echte power vrouwen. Elke vrouw die ik zie en spreek heeft een baan, werkt keihard, is de broodwinner van vaak de gehele familie, bedelt niet en zeurt niet. Heeft een dubbele baan, betaalt schoolgeld voor haar 25 jarige zusje die nog een opleiding volgt en heeft ook nog eens 3 kindjes op de basisschool die zo’n $40 per 3 maanden per kind kost, terwijl ze een maandinkomen heeft van $400. De echtgenoot is weg. Waar? Dat weet niemand. Ze heeft nu status als verlaten vrouw, niet zo’n beste status, omdat haar man zo nodig weg moest lopen, niet omdat zij iets misdaan heeft.

De ongelijkheid tussen mannen en vrouwen is zo enorm en zo aanwezig en zo alles beheersend dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen. Het mannelijke ras hier in Zimbabwe, hun begeerte en hun onbeheersbaarheid. Ongelooflijk, wat verpest de ongelijke verhouding tussen mannen en vrouwen hier veel. Al het geld, al de moeite, alle tijd die er is gespendeerd om al die cultuurverschillen in kaart te brengen, al die gender-related issues boven tafel te krijgen, al die empowerment strategieën gericht op meisjes en vrouwen, al die betrokkenheid van de duizenden onderzoekers die zichzelf maandenlang in rural areas hebben bevonden tussen de dorpelingen, daar op zoek naar de gender verschillen en de manier waarop de mensen hier met elkaar omgaan, alle projecten die zijn opgezet in het teken meer afhankelijkheid voor vrouwen.. soms lijkt het voor niets.. Je kan blijven opleiden, blijven trainen, implementaties blijven invoeren gericht op vrouwen.. Maar ja, wat als Mister Man in dit alles niet betrokken wordt. Of simpelweg geen zin heeft om z’n dierlijke behoeftes aan te passen aan het gebruik van iets waarmee je de andere helft van de bevolking kan redden. Of nog beter: waarmee je kan voorkomen dat je nageslacht de ziekte krijgt die jij zo nodig hebt moeten oplopen tijdens je verblijf in de stad. Een enorm veelvoorkomend probleem wat ik hier op niet zo’n subtiele manier aan het beschrijven ben is het volgende. Vele mannen vertrekken vanuit de rural areas (platteland zeg maar) naar de stad nadat ze zijn getrouwd en (soms meerdere) jonge vrouwen hebben bezwangerd. Onder het mom van werk zoeken vertrekken ze naar de stad wat natuurlijk een logische keus is, waarna ze blijkbaar uit lichamelijke wanhoop kiezen voor het gebruik van (wellicht meerdere) prostituees die hun diensten aanbieden voor nog geen $1 voor het gehele pakket. Tja, dat is natuurlijk ook wel een zeer aanlokkelijk geprijsd pretpakket voor de mannelijkheden onder ons. Een minder aantrekkelijke bijkomstigheid is dus het verkrijgen van HIV en om dit vervolgens verder te verspreiden. Ik geloof echt dat de vrouwen hier over het algemeen niet de verspreiders van de ziekte zijn, maar de mannen. Natuurlijk zijn er ook vele uitzonderingen, vele mannen uit steden zijn gelukkig met hun huidige vrouw en de situatie die ik hier schets geldt dus lang niet voor iedereen. Maar wel voor velen.

Mijn excuus voor mijn nogal duidelijke visie, laten we het erop houden dat ik misschien zelf nog in de shock fase van alle Afrikaanse mythen zit, die recht voor mijn neus naar buiten komen en dus allemaal waar blijken te zijn. Vele onderzoeksartikelen leerden me het afgelopen jaar het een en ander over de mythen en nieuw geboren tradities van de Afrikaanse mannen. Ik zal er een paar met jullie delen: er zijn mannen in Afrika die geloven in condoomgebruik. Hoera, er leek iets bereikt. Helaas kwam het onderzoek wat daarop volgde met een andere nogal opvallende bevinding: de condooms bleken extreem populair, want het bleek namelijk dat je jezelf kon verlossen van de nare ziektes door het gebruik van het condoom. Maar, een erg belangrijk detail in deze, je moest dan wel het topje van het condoom afknippen want anders konden de ziekten je lichaam niet verlaten. Zo gezegd zo gedaan, het condoom werd netjes omgedaan en klaar geknipt voor gebruik. Helaas dus niet op de volledige manier. Ook zijn er verhalen waarbij Afrikaanse mannen geloven in de verlossing van ziektes door geslachtsgemeenschap met een maagd. Het feit dat het meisje (!!!) in kwestie maagd zou zijn, zou zorgen voor een magische kracht waarbij je verlost zou worden van je ziekte. En zo zijn er nog vele creatieve gedachten waarbij ik me nu al een half jaar afvraag of ze niet toevallig expres zijn ontstaat of ontwikkeld zodat de mannen dan simpelweg door konden gaan met hun condoomloze seksuele spellen en de gemeenschap met (minderjarige) maagdelijke meisjes.

Alles wordt me hier duidelijk. Ik denk dat een belangrijke oplossing ligt in het feit dat de mannen hier moeten veranderen. En natuurlijk moet er iets gedaan worden aan de illegale prostitutie, waarschijnlijk zijn er ontelbare meisjes en vrouwen uit wanhoop en armoede aan het werk in de prostitutie. En omdat prostitutie illegaal is, gebeurt het op afgelegen en geheime locaties. En er wordt dus niets vanuit de overheid aan gedaan.
Zoals een jonge groep hoogzwangere meiden mij eergisteren vertelden tijdens een geweldige focusgroep discussie over mijn onderzoeksonderwerp baarmoederhalskanker: “Wij willen wel condooms gebruiken en we weten ook dat je ze hier in het ziekenhuis gratis kan krijgen. Maar ja, mijn man wil het niet. Ik wil hem niet verliezen aan iemand anders in de stad waar hij werkt, want dan heb ik niets meer.” De vrouwen hier zijn te afhankelijk van hun mannen, single zijn is voor een vrouw not done hier, een weggelopen man is zeer slecht voor de status, en natuurlijk betekent geen man geen baby.. Daarentegen mogen mannen wel single zijn, des te meer aandacht hebben ze van de vrijgezelle vrouwen, mannen mogen ook kinderloos zijn want ze kunnen zelf geen kinderen maken, mannen hebben status omdat ze man zijn, mannen hebben macht omdat ze man zijn, mannen worden niet het slachtoffer van een vrouw die vreemdgaat, mannen mogen zelf weten wanneer ze geld uitgeven en waaraan, mannen mogen zelf weten of ze acties ondernemen die leiden tot een gezonder leven.. de balans is ver te zoeken. Dat lijkt me duidelijk. Nogmaals, ik heb natuurlijk niets tegen mannen en tot nu toe zijn de Zimbabwaanse mannen zeer respectvol met mij omgegaan, maar ik wil gewoon duidelijk maken wat we in Nederland al hebben bereikt en wat hier allemaal nog moet gebeuren.

Dus ik geloof dat vele mannen hier moeten veranderen, ze moeten zich eindelijk eens gaan realiseren wat voor belangrijke rol de vrouwen in de maatschappij innemen. Als de mannen niet veranderen, niet gaan starten met consequent condoomgebruik, met stoppen met vreemdgaan met prostituees, met het creëren van prostitutie door het blijven gebruiken van onderbetaalde prostituees, met het stoppen van het creëren van een oneerlijke machtssituatie in dit land want anders blijven de BIG FIVE ISSUES: de HIV epidemie, de tienerzwangerschappen, de ongeaccepteerde anticonceptiemiddelen, de enorme prostitutie, de armoede die ontstaat door alle bovengenoemde problemen, ontstaan. Ook al neemt de HIV incidentie af, dit is niet omdat er nu zoveel meer mannen zijn die zich kunnen beheersen. Nee, dit is puur omdat wij als gezondheidswerkers onze uiterste best doen om alle vrouwen (en natuurlijk de mannen) te testen en over te halen tot het innemen van medicijnen tegen HIV. Die overigens in het hele land gratis zijn. Niet omdat de testosteronuitpuilende overheid hier jaarlijks zo’n prachtige investering doet in hun bevolking door medicatie tegen HIV te betalen. Nee, dit komt puur door het Global Fund, een enorme ontwikkelingorganisatie die met behulp van kosten-baten berekeningen hebben berekend dat preventie van HIV-transmissie door middel van het uitdelen van gratis medicamenteuze behandeling, uiteindelijk leidt tot meer baten dan kosten voor een bepaald gezondheidssysteem. Wanneer het virus door middel van een constante behandeling van medicijnen op non-actief wordt gesteld, lijdt dit tot aanzienlijk minder transmissie van de ziekte tijdens de gemeenschap.

In Nederland kost een behandeling van HIV de verzekeringen zo ongeveer 900 euro per maand per persoon en kan oplopen tot nog veel meer, afhankelijk van de combinatie van medicijnen. Gelukkig is het tegenwoordig zo dat een aantal van deze medicijnen worden nagemaakt in landen als India, die generics worden genoemd. Deze worden vervolgens voor een lage prijs verkocht aan Afrikaanse landen of aan programma’s van onder andere het Global Fund, die in Zimbabwe dus verantwoordelijk zijn voor de gratis distributie van HIV medicatie. Dit even om te laten zien wat voor enorme afhankelijkheid er in Afrika heerst van donor organisaties. Zonder deze invloed zou het zo kunnen zijn dat de epidemie momenteel meer dan 30% van de populatie zou hebben bereikt in plaats van de 14% die nu staat beschreven. Daarnaast is er berekent dat het voorkomen van een HIV infectie rond de $11 kost; de preventie bestaat dan uit het toepassen van veiligheidsmaatregelen gericht op bloedincidenten en consequent condoomgebruik. HIV blijft verantwoordelijk voor 20% van alle sterfgevallen in Afrika en de levensverwachting is verminderd met 10 jaar in landen waar deze ziekte nog steeds de koploper is.

Zo ik denk dat ik nu wel weer genoeg heb gezegd. Wederom heb ik weinig verteld over de voorgang van mijn onderzoek, maar het gaat eigenlijk beter dan verwacht. De vrouwen zijn erg bereid om mee te werken en genieten van de workshop en focusgroep waaraan ze deelnemen. De volgende keer zal ik er meer over vertellen! Liefs uit het St. Joseph Mission Hospital from sister Leonie.