Vrijdag 2 december 2016, het is 18.30 uur, tijd om naar Schiphol te gaan. Dochter Raisa stuurt mij honderd hartjes via Whatsapp vanuit Singapore, en dochter Gaya gaat mee om uit te zwaaien.
Bij de incheckbalie ontmoeten wij Harold, en Wieke met haar echtgenoot.
Iedereen is opgewonden en lacherig, elk op zijn/haar eigen wijze. Het afscheid verloopt als een roes; hoe onwerkelijk kan werkelijkheid zijn..
Bij het boarden wacht ons een grote verrassing, we vliegen met het een na grootste vliegtuig ter wereld; de Aircraft A380-800, een mega-dubbeldekker!
Met zo’n duizend mensen stijgen wij naar hemelse hoogten.
We kijken films, soezen, dommelen in half-slaapjes.
Om 3.30 uur schalt de stem van de captain door de speakers: het landen op Dubai is niet mogelijk vanwege een zandstorm (of mist?), de diverse vertalingen spreken elkaar tegen. Wat de reden ook is, de uitkomst is hetzelfde: uitwijken naar Kuwait en wachten tot het zicht helder genoeg is om door te vliegen. We staan zo’n 3 uur stil op het vliegveld van Kuwait voor we verder vliegen.

Om 11.30 uur aangekomen op Dubai; een en al glimmend marmer en spiegelende kitch-pilaren in enorme zalen gevuld met mensen die kris-kras zich voortbewegen met zoekende ogen, uitgedost in sluierende gewaden, hier en daar tekent zich het contrast af van backpackende jongeren in casual-look.
De vlucht naar Harare is allang weg, het advies is om onze vlucht om te boeken. Wij sluiten ons aan in de enorme rijen met zo’n honderd mensen voor ons. Vier uur later word ons de snelste optie geboden om in de nacht door te vliegen naar Johannesburg en van daaruit door naar Harare. Dat betekent 5 uur wachten.
Als een roes beleef je zo’n tijd. Of eigenlijk; tijd bestaat niet meer. We zijn samen, er zijn mooie gesprekken, een nadere kennismaking, momenten van rust en voorbereiding op wat gaat komen, en wat hebben we veel gelachen..!
Zo volgde een tweede nacht half slapend/soezend in een vliegtuigstoel, om vervolgens om 4.00 uur ‘s morgens in Johannesburg aan te komen, de kluts kwijt hoe laat het nu is in Nederland, en in Harare waar op ons gewacht word..
Uiteindelijk onze laatste vlucht; een klein vliegtuigje (in verhouding), waar we met een stralende glimlach worden ontvangen door een charmante stewardess, die zich vlak voor het opstijgen door het gangpad presenteert als een topmodel on the catwalk en met een anti-insectenspuitbus ons links en rechts vernevelt.

Dan, eindelijk; HARARE!
En nu word het spannend..
Zijn onze koffers met de medische instrumenten wel meegekomen met het juiste vliegtuig, in deze kris-kras-route?
Wiekes backpack komt al snel in zicht op de bagageband (met 20 specula), dan volgt Harold’s koffer (met 1 cryo-apparaat a 2700 euro). En waar is mijn koffer?
Na een kwartier (waarin alle gedachten wat er allemaal mis kan gaan zijn gepasseerd) verschijnt mijn koffer (met het 2e cryo-apparaat a 2700 euro).
Spannend deel 2: de koffers door de scan.
Uit verhalen van anderen weten wij dat het meenemen van medische instrumenten naar Afrika bij de douane nogal eens op weerstand kan stuiten, en veel tijd, geld, en energie kan kosten. Ook al heeft Harold alle bijbehorende papieren bij zich, de douane hanteert hier zo zijn eigen regels.
Op hoop van zegen.. Harold’s koffer als eerste door de scan. De band rolt door, er is geen reactie. Dan mijn koffer, ik voel mijn hart ergens hoog in mijn borstkas tekeer gaan. Ook mijn koffer rolt zonder reactie door.
Dan de backpack van Wieke, de scanner slaat aan en de band stopt, de backpack moet open. Uiterlijk ben ik de kalmte zelf, maar van binnen opgejaagd, ik besluit om met de twee koffers alvast naar buiten te lopen om te voorkomen dat deze alsnog geopend moeten worden, terwijl Harold terug gaat naar Wieke. Ik kijk niet om.
“Gelukkig” denk ik, zonder de cryo’s zijn we nergens. Essentieel onderdeel van onze missie! Opgewacht door onze collega Jikke, en een van de vriendelijke nonnen van the Domanican Sisters, zo fijn ze te zien!
De specula werden na een korte uitleg zonder problemen weer in de koffer gestopt. De vrouwelijke douane-beambte wist niet wat een speculum was, en was niet zo geinteresseerd.

Op het moment dat wij in de auto stappen barst een enorme hoosbui los. De ruitenwissers kunnen de enorme waterstroom nauwelijks verwerken. Even later beuken grote hagelstenen tegen de ruiten, het links-rijden vervolmaakt deze film tot een wonderlijke droom.
In de kleine fragmenten van zicht duikt plotseling een donker, grillige zuil op lang de kant van de weg, of is het een standbeeld?
We komen dichterbij, het is een jongen. Hij heeft het postuur van een lantaarnpaal. Hij staat roerloos, stil. Onze ogen ontmoeten elkaar in een fractie van een seconde.
Het raakt me diep van binnen, in waarheid, in onbenoembaar thuiskomen.

“Thank you for bringing us rain” glimlacht Sister Agnes.
“Welcome to Zimbabwe.”

Na 40 uur onze bestemming bereikt.

Wilma
Harold – Jikke – Wieke
Team Ushamwari 2016